Een topprestatie, we kunnen het niet anders formuleren. Op de zesde dag van Literaturia, en de eerste dag aan de prachtige lommerrijke locatie aan het water van de Leliesingel, trad schrijver en Trouw-columnist Babah Tarawally op. Terwijl de vier voorstellingen van zeven, acht, negen en tien uur normaal gesproken twintig minuten per keer duren, presteerde Tarawally het zonder blikken of blozen het ongeëvenaarde: de vier voorstellingen duurden allemaal vijftig minuten.
Het publiek was spekkoper van deze tour de force, want hoewel de houten bankjes niet bepaald uitnodigen om bijna een uur op te zitten, kwamen de aanwezigen steeds monter en gesterkt naar buiten. Het verhaal van Tarawally sloeg aan bij het Noorderzon-publiek. Hij vertelde over zijn tijd in Nederland, die begon in het AZC in Groningen, pal naast de snelweg. Over die tijd schreef hij een boek, zoals hij daarna steeds deed.
Intussen is Tarawally columnist bij Trouw en staat hij bekend als schrijver die geen blad voor de mond neemt, zeker als het gaat over racisme. Daarbij zorgt hij voor een nuancerende mening, die evenzeer niet door iedereen wordt gedeeld: je hoeft geen racist te zijn om je racistisch te uiten. Tarawally gaat uit van het goede van de mens, maar durft tegelijk het ongemak van racisme te benoemen. Het zit vaak in details, in de kleine dingen. Geen mens, zegt Tarawally, is racist. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet sluimerend is.
De energie van Tarawally bleef nog lang hangen aan de Leliesingel gisteravond. Voor Literaturia was het een mooie dag: vier keer een volle bak, vier keer een bevlogen verhaal en vier keer een geanimeerd publiek. De sterren stonden goed.
De zaterdagavond van Literaturia was memorabel, om meerdere redenen. Dichters, schrijvers, collega’s en vrienden herdachten Karel ten Haaf, de Groninger dichter/schrijver/activist die afgelopen mei overleed. Karel was een markante en eigenzinnige stem in de vaderlandse literaire wereld en in de sfeervolle Desdemona tent werd zijn leven en werk uitgebreid gevierd. De titel van de avond, Hé hallo zeg, verwijst naar de standaardbegroeting van Karel.
Er waren voordrachten, herinneringen en video’s. Het werd een heel persoonlijke, oprechte avond die naderhand werd afgesloten met een nazit ‘in de geest van Karel’.
Voor degenen die er niet bij konden zijn, is de avond vastgelegd: kijk hier naar de voordrachten van (in volgorde van opkomst) Anneke Claus, André Degen, Joep van Ruiten, Arjen Nolles, Anton Scheepstra, Stefan Nieuwenhuis, Marleen Vermooten, Hans Plomp, Jurre van den Berg, Hubert Klaver en Harry Zijlstra.
Daniël Dee en Ron Blom konden niet op de avond aanwezig zijn. Zij maakten voor de gelegenheid een videoboodschap.
De afgelopen jaren begon Literaturia op de vrijdagavond, maar deze twaalfde editie is anders dan anders: een extra dag en twee extra voorstellingen. En geen half werk: de openingsavond was voor de heren Weemoedt en Akyol, die met hun succesnummer Pessimisme kun je leren meteen de toon zette voor een heerlijk avondje poëzie en dialoog. Uiteraard werd voorgedragen uit de gelijknamige bloemlezing die – zo meldde de heren terloops – intussen al 90 duizend keer is verkocht. Zes, zeven, acht drukken? Weemoedt was de tel al na de derde kwijt.
Lévi Weemoedt en Özcan Akyol waren lekker op elkaar ingespeeld. Ze wisselden hun voordrachten op een luchtige manier af, waarbij ze elkaar genoeg ruimte gunden, waarbij Akyol zich een slimme souffleur toonde. Hoofdmoot bleef uiteraard het werk van Weemoedt, die erg op dreef was: halverwege kon hij het niet laten het publiek hartelijk te bedanken voor de aandacht, de sfeer en – ach – alles zo’n beetje. Dat vatte de avond goed samen: het publiek had er zin in en dat straalde af op de mannen.
Na vijf kwartier poëzievoordracht in hoog tempo zat het erop in de uitverkochte Spiegeltent. Vanaf morgen is Literaturia als vanouds in de Desdemona-tent. Deze openingsavavond kan worden bijgeschreven in het rijtje ‘fijne avonden’. De kop is eraf, vanaf hier gaat de literatuur volle bak vooruit op Noorderzon.
Gepost door Buro05 0 reacties
